Zen: The path of paradox, หนทางอันย้อนแย้ง..
เมื่อพูดถึง Zen ในความคิดแว้ปแรกของคนส่วนใหญ่อาจจะนึกถึงประเทศญี่ปุ่น คิดถึงความน้อยๆ คิดถึงอะไรที่มูจิๆ คิดถึงต้นบอนไซ หรือบางคนอาจจะคิดถึงว่า Zen คือนิกายหนึ่งของศาสนาพุทธ หรือวัดเรียวอังจิที่มีลานหินปริศนาธรรมในกรุงเกียวโต.. คนส่วนใหญ่คิดอย่างนี้มั้ยไม่รู้แต่อย่างน้อยก็ผมคนนึงที่คิดถึงภาพอะไรประมาณนี้ แต่พออ่านเล่มนี้จบทำให้เข้าใจภาพของเซนที่ชัดเจนขึ้น ความจริงแล้วเซนไม่ได้เป็นนิกายหนึ่งของศาสนาพุทธ เซนแทบจะไม่นับว่าเป็นศาสนาด้วยซ้ำไป ไม่ใช่แม้แต่ปรัชญา แต่เซนคือวิถี เป็นวิถีที่มีความย้อนแย้งภายในตัว.. แล้ววิถีของเซนเป็นยังไงล่ะ.. ท่าน Osho บอกว่า วิถีของเซนเป็นเรื่องของความฉับพลันทันใด เปรียบเสมือนกระจกเงาที่สะท้อนให้เราเห็นสิ่งนั้นๆอย่างที่มันเป็น ไม่เจือแต่ด้วยความคิด หรืออารมณ์ใดๆ มองให้ทะลุเปลือกเข้าไปจนถึงแก่นแท้นของสิ่งที่เห็น ขอหยิบเนื้อหาสั้นๆตอนท้ายของเล่มที่ผมคิดว่าน่าสนใจมาเล่าสู่กันฟังก็แล้วกัน ว่าอะไรกันที่เป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของเซนอย่างสั้นๆ ..การปล่อยวางชีวิตสะท้อนตัวมันเองอย่างเรียบง่ายและชัดเจนเมื่อท่านไม่ไปไขว่คว้ามัน เมื่อท่านไม่ยึดติดกับมัน เมื่อท่านไม่กักตุน ไม่สะสม เมื่อท่านไม่โลภหรือตระหนี่ถี่เหนียว เมื่อท่านคลายมันออก และพร้อมที่จะปล่อยมันไป เมื่อมือของท่านไม่ได้กำไว้แน่น เมื่อฝ่ามือของท่านเปิดออก ชีวิตจะสะท้อนตัวมันเองอย่างเรียบง่ายเมื่อท่านไม่ได้ไขว่คว้ามัน ไม่ได้เกาะกุมมันไว้ ไม่ว่าจะเป็นในความรู้สึกหรือความนึกคิดใดๆ สัมผัสมันแล้วก็จากไป นั่นแหละความลับทั้งหมด นั่นคือศิลปะทั้งหมด ทุกสิ่งที่ถูกเก็บไว้จะจืดชืดเหม็นอับ ข้าพเจ้าขอย้ำว่าทุกสิ่ง ถ้าท่านกักตุนมันไว้เมื่อไหร่ เท่ากับว่าท่านกำลังทำลายมันอยู่ กักตุนมันไว้เท่ากับทำให้มันเน่าเหม็น ด้วยเหตุผลที่ว่าอะไรก็ตามที่เป็นสิ่งที่สำคัญ มีชีวิต และเคลื่อนไหว มันจะมาแล้วก็ผ่านไป แต่ท่านจะกักตุนมันไว้ ท่านต้องการทำให้มันอยู่ที่นี่ตลอดกาล ท่านรักชายหรือหญิงคนนั้น […]